Åge Odd Telle (91)

– Tidleg sundag morgon 26. april 1942 hende det noko som har prega livet mitt sidan. Eg var 14 år. Det var sol frå blå himmel, og heimen vår i Telavåg var full av familie på vitjing. Far og bror min gøymde to karar frå Kompani Linge hjå oss. Karane skulle til England ved første høve. Mange vart redda frå tyskarane og frakta over til England av hjelparar frå Telavåg under krigen. Eg sov på lemmen med soldatane, og brått storma tre -tyskarar i uniform med våpen inn. Ein av dei stilte seg over meg og ropte: «Opp med hendene!» Eg sa: «Eg er berre eit barn», men han skreik til meg: «Spielt keine rolle!». Den eine soldaten, Arne Værum, ga meg eit teikn med augo. Eg forstod det slik at eg skulle leggja meg ned på senga. Så small det. Skota var mange og kom tett. Kor lang tid det tok, veit eg ikkje, men det var lenge, slik eg hugsar det. Ei kule øydela øyreflippen min. Då det stilna, låg to av tyskarane og Værum døde på golvet, som flaut av blod. Nokre dagar seinare kom tyskarane attende og tømde bygda for folk. Alle husa vart brende til grunnen. Menn mellom 16 og 60 år vart sende til Tyskland, 72 i talet. 31 av dei kom aldri heim att. Kvinner, barn og dei eldste mennene vart internerte på Framnes i Hardanger. Då krigen var over, reiste eg til sjøs for å gløyma, men eg gløymde ingenting. Det som skjedde, sit framleis som spikra i skallen min. Det tok mange år før eg hadde kraft til å koma heim til Telavåg, og det må eg takka kona mi, Martha, for. Ho er Austevoll-jente, men ville at me skulle busetja oss i Telavåg. Eg hadde lenge ei von om at det som skjedde, ville koma meir i bakgrunnen når eg vart gammal. Men det trur eg ikkje kjem til å skje.